O matko i córko!

Moja córeczka ma 10,5 roku, chodzi do piątej klasy i zaczyna wielkimi krokami wchodzić w okres dojrzewania. I od pewnego czasu niestety bardzo mnie irytuje. Jest nieprawdopodobną wręcz bałaganiarą (a nawet niekiedy po prostu fleją), jest rozleniwiona i mało interesuje ją cokolwiek innego poza koleżankami, zabawą, rysowaniem (rysuje fantastycznie) i czytaniem (na szczęście "pożera" książki, ciekawe jak długo jeszcze...). Ma obowiązki domowe i wykonuje je raczej bez szemrania, ale często wydaje mi się niesamodzielna i bez inicjatywy. Jeśli nie zwrócę jej uwagi na to co powinna zrobić, nie zrobi tego. Nie umyje włosów jeśli nie powiem jej, że już pora na to, nie ogarnie kuwety kota jeśli jej nie zwrócę uwagi, nie zabierze sama z siebie swoich ciuchów z łazienki do prania. Przez pierwsze tygodnie szkoły nie było dnia, żeby czegoś nie zapomniała tylko dlatego, że nie chciało jej się zajrzeć do szafki w biurku by sprawdzić czy ma tam ćwiczenia, zeszyt czy co tam miała zabrać. Zakładała, że ma to wszystko w szkole, a później okazywało się, że jednak miała w domu, tylko nie sprawdziła. Kilka razy nie odrobiła zadania domowego, bo zapomniała, że było zadane, a nie przyszło jej do głowy, by spojrzeć do aplikacji szkolnej, więc zaczęłam codziennie pytać czy ma coś zadane (wiem, błąd).
Jest bardzo zdolna, inteligentna i świetnie się uczy. Tzn. właściwie się nie uczy, po prostu dostaje oceny celujące i bardzo dobre ot tak, bez żadnego wysiłku i nabrała pewności, że zawsze tak będzie, dlatego zwykle nie poświęca ani minuty na powtórzenie materiału przed sprawdzianem. W czwartej klasie to jeszcze działało, ale materiału jest coraz więcej i czasami bywa tak, że dostaje ze sprawdzianu 4, 4+ czy 5-, a wiem, że gdyby poświęciła dosłownie 15 minut na powtórzenie, bez trudu otrzymałaby celujący. Ale nie chce się jej, zwłaszcza, że większość dzieci z jej klasy i tak ma oceny gorsze niż ona i w taki sposób właśnie moja córka racjonalizuje sobie brak swojego zaangażowania w naukę.

Kiepsko sobie z tym radzę, mam wrażenie, że już prawie wcale nie rozmawiam z nią normalnie, tylko ciągle zwracam uwagę, opieprzam, krzyczę, wzdycham i stękam, że "Ty znowu to" albo "Ty nigdy tamto". Jak katarynka nawijam ciągle to samo - "sprzątnij na biurku", "wywal te śmieci", "pamiętaj o tym", "pamiętaj o tamtym". Czuję się coraz bardziej zagubiona w tej relacji. Z jednej strony wiem, że nie powinnam wywierać na nią nadmiernej presji i co chwilę smęcić, że ma się uczyć, sprzątać, bardziej się angażować w domowe sprawy. Zdaję sobie sprawę, że może trzeba odpuścić, może niech dostanie raz czy dwa gorszą ocenę, ale myślę, że nie zrobi to na niej żadnego wrażenia, bo inni i tak uczą się gorzej niż ona, a to właśnie z nimi się porównuje. No i śmietnika w pokoju też ciężko nie zauważać, gdy tam wchodzę i patrzę na biurko mojej córeczki trafia mnie szlag. A że mam krótki lont, to jak dwa razy powiem spokojnie i widzę brak reakcji to za trzecim razem już wrzeszczę.

Czuję, że jak tak dalej pójdzie to zniszczę, zerwę tę więź, która i tak już jest coraz cieńsza. Bywam dla niej okropna, jakbym jej nie lubiła, bo nie mogę wznieść się ponad to, że moja córka nie jest taka, jak bym oczekiwała. Obawiam się też, że jak poluzuję, to ona sobie zupełnie odpuści, pokój zarośnie brudem, a oceny spadną na łeb.

Jestem też bardzo zmęczona ciągłym ustawianiem ich (i córki i synka) w czasie porannych i wieczornych rytuałów, ale jednocześnie przekonana, że gdybym nie zarządzała co wieczór, że mają iść na kolację, do mycia i do łóżka i uważnie nie pilnowała realizacji poszczególnych etapów, zapewne bawiliby się do północy i padli, a ja jednak od 21 chcę mieć już czas dla siebie, co oznacza, że dzieci o godzinie 21 powinny być w łóżkach. Mój mąż w czasie tej wieczornej kołomyi siedzi sobie przed kompem albo przed komórką i od czasu do czasu wkurza się, że ja ciągle pokrzykuję.

To wszystko sprawia, że czuję się głęboko sfrustrowana i poirytowana oraz mam wielkie poczucie winy z powodu bycia złą, wstrętną matką. Spróbuję dzisiaj wyluzować i nie pytać czy było coś zadane, wieczorem położyć się na łóżku ze słuchawkami na uszach, nie widzieć stosów ubrań i ręczników piętrzących się w łazience po wieczornych ablucjach i zobaczymy co się stanie.