Macierzyństwo rujnuje mi pożycie małżeńskie - taka jest smutna prawda. Chłopcu sprawia, że jestem tak wyczerpana psychicznie i fizycznie, że nie mam w ogóle głowy by myśleć o bzykaniu w kategoriach czegoś, co powinno stanowić stały element małżeństwa. Pewnie karmienie piersią również sprawia, że moje libido wynosi aktualnie minus 100. Od urodzenia Chłopca bzykaliśmy się dosłownie kilka razy. Ja w ogóle nie odczuwam takiej potrzeby, z mojego punktu widzenia byłoby super gdyby ta sfera życia mogła nagle w cudowny sposób przestać istnieć. Jednak mam męża, który, co oczywiste, nie podziela tych zapatrywań. Nie ma afer, dramatu, płaczu i zgrzytania zębami, Myszkin sprawia wrażenie jakby cierpliwie czekał aż mi się odmieni albo... jakby opanowała go rezygnacja.  Kilka razy napomykał, że nie powinno tak długo to trwać, ale wygląda jakby póki co pogodził się z sytuacją. Chyba sam widzi, że naprawdę ciężko o bzykanie, gdy Chłopcu budzi się w sposób całkowicie nieprzewidywalny.

Tak czy inaczej smutno mi, bo to wszystko jeszcze bardziej rozluźnia i tak już przecież nadszarpnięte więzy małżeńskie. To, co było tylko nasze, takie intymne, po prostu przestało istnieć. Wiem, że to bardzo źle, ale nie wiem jak temu zaradzić.