Rodzice idealni

Czasem mam wrażenie, że otaczają mnie idealne matki, tylko ja jestem jakaś taka nieudolna. W pracy i na forach internetowych znajdę odpowiedź na każde pytanie i milion wskazówek jak postępować ze swoim dzieckiem w sposób optymalny. Oczywiście żadne ze znanych mi dzieci nie spędza więcej czasu przed monitorem/telewizorem niż 20 minut dziennie, gdy pogoda nie daje się ewidentnie we znaki dzieci "wyprowadzane" są na dwór, na dłuuugie spacery lub zabawę na placu zabaw, natomiast w czasie pobytu w domu czas spędza się na aktywnej zabawie z dziećmi, słodycze dopuszczalne są od święta lub raz w tygodniu, istnieje racjonalny system kar i nagród (u nas istnieje tylko system nagród, niekoniecznie racjonalny), rodzice są zawsze wyważeni, spokojni, konsekwentni. Mamy samodzielnie przyrządzają wędliny dla swoich pociech, smażą naleśniczki, placuszki, robią fikuśne kanapeczki itp. Rzecz jasna nie muszę wspominać, że nie przenoszą na dzieci swoich stresów, nie podnoszą głosu, potrafią egzekwować oczekiwane zachowania drogą spokojnego tłumaczenia i nie kłócą się z mężami przy dzieciach.

Mysia nie ogląda bajek codziennie, ale zdarza się, że ogląda je zdecydowanie dłużej niż 20 minut w ciągu dnia. W weekend, gdy chcemy jeszcze dospać (Mycha budzi się w okolicach 6), czasem ogląda te bajki nawet i 2 godziny!! W dni wolne od pracy staramy się rzeczywiście spędzać z Myszką czas na dworze, ale raczej unikamy placów zabaw (tzn. ja unikam, nienawidzę chodzić na plac zabaw, dlatego wymyślam inne atrakcje, np. wizytę u babci, która u siebie w ogrodzie ma piaskownicę i huśtawkę :), natomiast w tygodniu, po powrocie z przedszkola już do końca dnia jesteśmy w domu. Wychodzę z założenia, że spacer został "zaliczony" w czasie pobytu w przedszkolu więc ja mam ten temat z głowy. Mysia się bawi, a ja ogarniam chałupę, kombinuję obiad itp. Chwilami bawię się z nią, ale tak raczej mimochodem. Czasem poukładamy wspólnie jakieś puzzle, poczytam jej trochę książkę, ale tak naprawdę nie lubię się bawić. Nie lubię też i nie potrafię piec wędlin, więc kupuję gotowe. Smażenie naleśników jest upierdliwe, więc nie smażę. Mysia praktycznie codziennie dostaje coś słodkiego, co prawda w niewielkich ilościach (kostka czekolady, żelek, ciastko), ale jednak. Często tez wykorzystuję argument słodyczowy w celach nakłonienia jej do pożądanych zachowań. Zresztą przekupstwo, szantaż i wszelkie inne tego typu manipulacje są u nas wykorzystywane wcale nie tak rzadko. No i krzyczę. Staram się opanowywać emocjonalność, ale czasem po prostu nie daję rady. I NADAL mimo, że ma już 3 lata, któreś z nas musi z nią posiedzieć do czasu aż zaśnie.
A dziś.... dzisiaj, jakby tego wszystkiego było mało, zakładając jej kask na rower przycięłam jej skórkę na szyi. Boże, jak okropnie płakała! Jak sobie przypominam to zdarzenie i pomyślę, jak straszliwie musiało ją zaboleć, to momentalnie stają mi łzy w oczach. Dlaczego byłam tak nieuważna i niedelikatna?! Dlaczego jestem taka beznadziejna???