A jednak

dobrze się domyślałam. Moja Matka 23 lipca wychodzi za mąż w wieku lat 60. Nie powiedziała mi o tym jeszcze, wiem od brata.

Czuję się, jak to się brzydko mówi, rozjebana. Naprawdę nie wiem co robić.

Gdyby nie to, że został skremowany, mój Tata z pewnością w grobie by się przewrócił i to po wielokroć. Wybranek Matki jest typem osoby, którym Ojciec głęboko pogardzał - niesympatycznym, przeświadczonym o własnej nieomylności, interesownym, małostkowym, irytującym do granic wytrzymałości. Tata był powszechnie lubiany, był duszą towarzystwa, miał milion jednostek uroku osobistego, którym zaskarbiał sobie ludzi, był skory do bezinteresowanej pomocy i autentycznie przejmował się losem nawet obcych sobie osób. Poza tym był bezwzględnie inteligentny. Nie, nie idealizuję go, wiem jakie miał wady - bywał również złośliwy, dokuczliwy no i był alkoholikiem. Ale w takich codziennych, bieżących kontaktach naprawdę był bardzo okej. Niech świadczy o tym fakt, że gdy umarł, mój już wówczas niedoszły mąż płakał jak dziecko razem ze mną i poprosił o jakąś pamiątkę po nim, a to właśnie ów mój niedoszły mąż niejednokrotnie zaznał bezlitosnego żądła złośliwostek Ojca. 

Nie wiem co zrobić w związku z tym ślubem... Iść? Nie iść? Jak pójdę to na bank się poryczę. Ilekroć wyobrażam sobie jak moja Matka składa słowa przysięgi małżeńskiej, robi mi się niedobrze z obrzydzenia, a do oczu natychmiastowo napływają potoki łez, które ledwo powstrzymuję. Jak nie pójdę to obraza Matki murowana i zrujnowanie kontaktów z nią również.

Jeśli ktoś z Was był w podobnej sytuacji albo jest w stanie chociaż w ułamku wyobrazić sobie jak się czuję, proszę o rady!!!