Już po wszystkim...

W poniedziałek wieczorem zaczęłam krwawić. Pojechaliśmy do szpitala. Lekarz nawet nie zrobił usg, powiedział, że przy tak niskim poziomie beta HCG i tak niczego nie zobaczy. Powiedział, że organizm powinien sam się "oczyścić", bo to bardzo wczesne poronienie. Mam iść do kontroli jak skończy się krawienie.

Wszyscy dookoła pocieszają mnie, że gdybym nie zrobiła testu, nawet nie wiedziałabym o ciąży, sądziłabym, że po prostu @ się spóżniła. Tak, to prawda, z tą różnicą, że jednak zrobiłam test i wiem, że BYŁAM w ciąży. Przez chwilkę. Jeszcze krótszą chwilkę się cieszyłam. Zdążyłam pochwalić się tą radosną wieścią kilku bliskim osobom. Nie przyjmowałam do wiadomości, że coś może pójść nie tak, chociaż szybko przyszedł niepokój, że jednak dzieje się inaczej niż powinno.

Lekcja pokory, kolejna już. Pamiętam, że jakiś czas temu pisałam, jeszcze na starym blogu, że nie do końca rozumiem mechanizm totalnego załamania psychicznego i popadnięcia w depresję z powodu utraty kilkutygodniowej ciąży. Teraz chyba zaczynam domyślać się jak to działa. Patrząc w lustro na oczy wciąż opuchnięte od poniedziałkowego płaczu, zaczynam rozumieć. Choć przecież i tak jestem w milion razy lepszej sytuacji niż kobiety, które straciły pierwszą swoją ciążę, bo mam już jedno cudowne dziecko. Najprawdopodobniej nie będę musiała mieć dodatkowych zabiegów, udział osób trzecich został więc ograniczony do minimum. Czyli komfort ronienia (wiem, że brzmi to fatalnie) największy z możliwych.

Prawdopodobnie była to tzw. ciąża biochemiczna, prawdopodobnie zarodek nawet się nie zagnieździł, więc to taka ciąża-nie-ciąża. Ale test był pozytywny przecież... Prawdopodobnie zarodek dotknięty był ciężkimi wadami, więc organizm postanowił go wydalić. Przeraża mnie to. I nie daje spokoju myśl, czy może jednak to ja czymś nie zawiniłam, może gdybym nie malowała całego mieszkania, gdybym nie przebywała 3 bite dni w oparach farb, gdybym nie myła z wywieszonym jęzorem okien... Ale co się stało to się nie odstanie, jak powiadają.

Reakcja męża na to wszystko - szczyt beznadziei. Nie wiem, może nie umiał inaczej, może też przeżywał, ale nie spotkałam się z najmniejszym przejawem czułości z jego strony. Zawiózł mnie do szpitala jak obcą osobę, nie odezwał się słowem, nie chwycił za rękę nawet. NIC.

Myślę o terapii małżeńskiej. Z aktualnym bagażem doświadczeń, z tym jego nieprzejednaniem wobec nieszczęścia (bo dla mnie to JEST nieszczęście), które mnie dotknęło, nie wyobrażam sobie z nim żadnych zbliżeń. A tak przecież nie da się funkcjonować na dłuższą metę.