Furia

Dostałam furii dzisiaj rano. Strasznej. Wszystko było dobrze przez cały ranek, poza tym, że miałyśmy z Mysią poślizg do przedszkola i pracy. No ale nic to, zdarza się. Idziemy do samochodu, a ona w tym momencie wpada na pomysł żeby iść do pobliskiego sklepu na zakupy i nie ma opcji żeby ją przekonać, iż nie jest to dobry pomysł, bo właśnie się spieszymy, a poza tym nie musimy nic kupować. Więc Mysia dostaje szału, nie chce wejść do samochodu, wpycham ją na siłę, próbuję zapiąć w pasy od fotelika, ale ona się wygina na wszystkie strony. Teraz ja dostaję szału. Zaczynam na nią wrzeszczeć i mam ochotę wyjść z siebie. Siadam na miejscu kierowcy i próbuję zadzwonić do męża, żeby trochę ochłonąć. W tym momencie okazuje się, że mój cholerny telefon znowu się wyłączył i nie mogę go włączyć. To do reszty mnie obezwładnia. Wyrzucam telefon i dalej krzyczę na Myśkę. Zaczynam płakać z tego wszystkiego. Ona też płacze. W końcu ruszamy i obydwie się uspokajamy. Jest dobrze, przepraszam ją, a ona się do mnie uśmiecha. Dajemy sobie rękę na zgodę.

Od tej sytuacji minęło ok. 1,5 godziny, a ja czuję się szmatławo. Jak mogłam tak na nią nakrzyczeć.... Próbuję tłumaczyć sobie, że to ciąża, że hormony szaleją i to wszystko dlatego, ale.... wiem, że okropnie przegięłam. Czuję nadal fizyczne wręcz zmęczenie z powodu tego zajścia, czuję się fizycznie i psychicznie całkowicie wyczerpana. Jest mi źle i chciałabym przytulić moją córeczkę, którą tak źle potraktowałam. Jak mogę oczekiwać od niej właściwego zachowania, skoro daję jej taki przykład...

Na dodatek piętrzą się kłopoty związane z przedszkolem, a konkretnie z odbieraniem Mysi. Dopóki nie skończy 3 lat, przedszkole sugeruje i życzy sobie by odbierać ją o 14, bo jest jeszcze malutka i szybciej zmęczona. Ustaliliśmy więc z moją mamą, że się podejmie realizacji tego obowiązku i będzie wnusię odbierać. Nikt z nas nie przypuszczał, że z czymkolwiek może być kłopot, bo Mysia przecież doskonale zna babcię od początku swego życia i pozostaje z nią w regularnym kontakcie. Okazało się jednak, że Mysia, nie wiedzieć czemu, nie chce być odbierana przez babcię, robi straszne afery i wręcz kompletnie ją znielubiła. Nawet przy innych okazjach jest babci niechętna, mówi do niej "sio! babcia" itp. Moja mama oświadczyła w tej sytuacji, że nie będzie jej odbierać, czemu się rzecz jasna w ogóle nie dziwię. Ale przy tej okazji, prawdopodobnie rozżalona z powodu nagłej zmiany w zachowaniu swej wnusi, zarzuciła mi, że to wszystko moja, moja wina, że nie umiem się zorganizować, że przerzucamy na nią wraz z Myszkinem nasze własne obowiązki, traktujemy dziecko jak przesyłkę pocztową, nie liczymy się z jej uczuciami itd. Wyobrażacie sobie??? Ponadto powiedziała, że przedszkole jej się nie podoba, zachowanie Mysi odkąd zaczęła tam chodzić uległo dużej zmianie, ją to niepokoi, ale to nie jest rozmowa na telefon, a my oczywiście na nic nie zwracamy uwagi, nie poświęcamy dziecku czasu. Super, rewelacja po prostu... Jak dobrze, że ten tydzień już się kończy. Ale już boję się co będzie w następnym i jak rozwiążemy problem odbierania Mysi.