Strach ma wielkie oczy

Cały czas się boję. Poronienie mnie załamało i kompletnie zniweczyło optymistyczne nastawienie do kwestii ciążowo-rozrodczych. Świadomość, że zmajstrowaliśmy z Myszkinem zarodek, który najprawdopodobniej dotknięty był tak ciężkimi wadami, że organizm postanowił go wydalić, nie daje mi spokoju. Bez przerwy myślę o tym, że moja ciąża może za chwilę się skończyć, w toalecie za każdym razem obsesyjnie sprawdzam czy nie krwawię, czy to nie już... Albo z kolei boję się, że nie poronię samoistnie, ale mimo to płód będzie uszkodzony lub że dziecko urodzi się chore. Moja znajoma urodziła niedawno córeczkę z zespołem Downa. Diagnostyka prenatalna nie wskazywała, że istnieje wysokie ryzyko ZD, a jednak jej córka jest chora. Wykańcza mnie to, bo myślę na ten temat bez przerwy. Nie umiem się cieszyć ciążą.

Dodatkowo świadomość, że nie wiedząc o ciąży brałam antybiotyk i jakąś gównianą szczepionkę na odporność doprowadza mnie do szału. Fuck! Jak mogłam nie wziąć pod uwagę, że mogę być w ciąży!!! Ostatni cykl miałam trzydziestodniowy, przy takim założeniu @ powinnam była dostać 28.10, co oznaczałoby owulację 14, a okazja do zapłodnienia nadarzyła się 9, czyli 5 dni przed owu! Nawet miałam żal do męża, że później nic nie wychodziło z naszych starań. Tę szczepionkę zaczęłam brać 14 przez 10 dni. Wtedy nie pamiętałam już nawet o tym, że tego 9 był seks... Zdarzał się tak rzadko ostatnio... Przy założeniu, że cykl trwałby 28 dni, @ powinna przypaść 26.10, owu 12, to nadal jest 3 dni po 9. Prawdopodobieństwo zapłodnienia wydawało mi się bardzo małe. Głupia ja! Antybiotyk to jeszcze nie taka tragedia, ale ta zasrana szczepionka? Kto wie co za szit tam pakują...

Chyba oszaleję od tego wszystkiego. Nie potrafię się uspokoić.