Potwór

Mysia zamienia się chyba w potwora. Jest okropna, nie daję sobie z nią rady. Podejrzewam, że to odreagowanie przedszkola. Wszystko jest na "nie", ciągle robi na przekór, nie można od niej wyegzekwować najprostszych czynności takich jak ubieranie, czesanie, mycie. Nie i już. Ona nie chce się ubrać bo chce cały dzień być w piżamce. Nie chce się czesać bo nie. Prosi o kanapkę anielskim głosem, a gdy ją dostaje stwierdza, że nie jest głodna. Robi to specjalnie, złośliwie. W poniedziałek urządziła taką niesłychaną scenę, gdy padło hasło "idziemy spać", że byłam przerażona. Dostała totalnego ataku histerii, darła się jak opętana, wrzeszczała, kopała, szarpała mnie za ubranie, podrapała do krwi na twarzy i biła. Chciało mi się płakać. Nad nią, bo widziałam, że ta dziewczynka nie radzi sobie zupełnie z przepełniającymi ją, bardzo złymi emocjami i nad sobą, że nie wiem jak pomóc jej i sobie. Jak budować autorytet, jak wyznaczać nieprzekraczalne granice. O ile popołudniami i wieczorami mogę pozwolić sobie na wyjście z pokoju i zaczerpnięcie dla ochłonięcia głębokiego oddechu, o tyle rano, gdy spieszymy się do przedszkola, niestety nie. No i zaczynam krzyczeć, co powoduje od razu rozpacz i ryk. Taka samonakręcająca się spirala, czy coś...
Wiem, że nie powinnam dać wyprowadzić się z równowagi, ale to niesłychanie trudne, bo ja od razu dostaję szału. Szczerze mówiąc czasem mam ochotę przyłożyć jej na tyłek. Nie robię tego, rzecz jasna, bo sama nie byłam bita i oznaczałoby to dla mnie kompletną porażkę jako rodzica i jako dorosłej osoby, która jest tak bezsilna wobec niespełna osoby trzyletniej, że musi uciekać się do przemocy. Żałosne.

Nie wiem co robić - czy karać, czy wrzucić na luz. Ukaranie doprowadzi niechybnie do kolejnych konfliktów. Wrzucenie na luz z kolei może ugruntować w Mysi złe zachowania. Jeśli moje reakcje nie będą dostatecznie stanowcze, to Młoda może odczytać jako brak granic, których przekraczać nie powinna. Ech... cięzkie jest życie matki przedszkolaka....