Doktor powiedział wczoraj, że jeśli chcę wytrwać do następnego poniedziałku, muszę się oszczędzać bo szyjka zrobiła się bardzo krótka. Rozwarcia jeszcze nie ma, na ktg nie zapisały się też skurcze. Dobrze, w takim razie postaram się oszczędzać, chociaż to niełatwe, bo w domu, wbrew pozorom, zawsze jest dużo do zrobienia.

Z mamą słabo, kiepski mam z nią kontakt, unikam jej, bo mnie wkurza. Nie chce mi się z nią gadać, mam wrażenie, że nie mamy o czym rozmawiać, skoro dla niej priorytetem, w momencie gdy ja za chwilę mam rodzić, jest usługiwanie temu dziadowi. Wyobraźcie sobie, że dzisiaj dopiero postanowiła się zainteresować co z Mysią w czasie gdy ja będę w szpitalu. Powiedziałam jej, że Mysia jedzie na cały tydzień do drugiej babci. Spotkało się to z niemiłym zaskoczeniem ze strony mamy i pytaniem podszytym pretensją "a to dlaczego??" No jak dlaczego... a co my niby mielibyśmy zrobić z Mysią w czasie kiedy ja będę w szpitalu przez cały tydzień??? Bo ona myślała, że Mysia będzie u niej. Tylko, że u niej jest ten dziad, a ja nie chcę żeby moje dziecko przebywało w jego towarzystwie. Poza tym ona chodzi przecież do pracy. Tak, ale ona myślała, że przez ten tydzień nie będzie chodzić do pracy... Myślała, ale z nami się nie podzieliła tymi myślami. Po prostu z góry założyła, że ona jest jedynie słuszną osobą, która ma zająć się naszym dzieckiem, bo jakże to do drugiej babci.... Po prostu ręce opadają...