Mysia coraz intensywniej przeżywa nadchodzące wydarzenie - pojawienie się braciszka. Ciągle o nim mówi, opowiada, że będzie go karmić mleczkiem (sic!), że odda mu swój kubeczek ("ale tylko jeden, nie dwa!"), dopytuje czy mamy w "piewnicy" jakiś wózeczek żeby chodzić z braciszkiem na spacery i że niestety będzie musiała nosić go "na apka" bo on przecież będzie całkiem malutki. Jest taka kochana!! Wydaje mi się, że jakoś podświadomie odczuwa też poważny niepokój - coraz częściej budzi się w nocy i chce spać z nami. Malusia....

Nawiązując zaś do poprzedniego posta, to nie jest tak, że mam coś przeciwko chłopcom, jak mogłoby się wydawać. Po prostu sama mam dwóch braci i kontaktu z nimi niemal żadnego. Co prawda różnica wieku między nami jest znaczna (7 i prawie 11 lat), ale to chyba nie tylko to... Myślę, że to konsekwencja dość chłodnych relacji panujących u nas w rodzinie. Nie odczuwam praktycznie żadnej więzi z nikim poza Mamą (a i ta relacja do najłatwiejszych nie należy). Z jednym bratem - tym, który jest 7 lat starszy ode mnie - nie pamiętam kiedy ostatni raz się widziałam, chociaż mieszkamy niedaleko od siebie. Na pewno było to jeszcze zanim zaszłam w ciążę, czyli dobrze ponad pół roku temu. Nie mamy ze sobą kontaktu. Drugi brat - 11 lat starszy - mieszka 300 km ode mnie, ale przyjeżdża tu co dwa tygodnie by spotykać się z córką z pierwszego małżeństwa. Z nim kontakt mam częstszy i (powiedzmy) bliższy. Mniej więcej wiem co dzieje się u niego, a on wie co u mnie. Nie jest to jednak tak intensywna i głęboka relacja, jaką mają moje szwagierki z Myszkinem, nie mówiąc już o tej, jaką mają między sobą. Są najlepszymi przyjaciółkami na Ziemi. Patrząc na nie głęboko ubolewam, że nie dane mi było mieć siostrę. Chciałam żeby Mysia miała. Bardzo chciałam. Stąd chyba to moje rozczarowanie na wieść, że to jednak braciszek.