Chyba niektórzy źle zrozumieli wydźwięk mojego poprzedniego posta. Nie chodzi o to, że nie chcę w ogóle karmić piersią mojego Chłopca by móc chodzić na kawy z koleżankami i prowadzić bujne życie towarzyskie. Pisałam już wcześniej o tym, że będę trzymać fason, chociaż karmienie Chłopca okazało się dużo trudniejsze i bardziej dołujące niż karmienie Mysi, które jednak również do najłatwiejszych nie należało. Jeśli komuś wydaje się, że przystawiam Małego do piersi, a on pięknie je, to jest w błędzie. Za każdym razem przeżywam stres czy tym razem Chłopcu uda się spokojnie zjeść czy jednak będą płacze, prężenie, odrywanie się od piersi i wszystko wokół zalane mlekiem. Nieważne, jeszcze będąc w ciąży postanowiłam karmić piersią do ukończenia przez Małego pół roku, później wracam do pracy i kończę z tym. Nie wiem jak to zrobię jeśli Młody nie nauczy się butelki, ale jakoś trzeba będzie go przestawić. 
Chciałabym po prostu mieć możliwość wyskoczenia raz na jakiś czas z domu na dłużej niż 1,5 godziny. Podałam przykład z kawą, ale mam na myśli również np. wizytę u lekarza, konieczność załatwienia sprawy służbowej czy jakiejkolwiek innej, a nawet - tak - wyjście z mężem do kina. Teraz takiej możliwości nie mam, bo jestem niezbędna by nakarmić Chłopca, nikt inny nie zrobi tego za mnie. Znam zalety karmienia piersią, naprawdę, dlatego właśnie karmię go do czternastu razy na dobę i jestem na diecie eliminacyjnej, która również mnie wykańcza i doprowadza na skraj anemii, bo żelazo powoduje zatwardzenia u Małego, więc nie mogę go przyjmować chociaż powinnam.
Robię to wszystko wyłącznie dla dobra mojego dziecka, bo z moim dobrym samopoczuciem karmienie piersią niewiele ma wspólnego, oczywiście poza satysfakcją, że Mały pięknie przybiera i się rozwija, o której wspominałam w którymś z poprzednich postów. Robię to, bo chcę mu dać co mogę najlepszego. Robię to, bo swoje macierzyństwo traktuję poważnie, ale nie będę ukrywać, że tym razem naprawdę jest ciężko, a to co się u nas teraz dzieje, dalekie jest od "lukrowanego obrazu macierzyństwa" prezentowanego przez media parentingowe, jak Syberia od Riwiery. I trochę chyba muszę zwrócić honor Pani Autorce "Macierzyństwa non-fiction".
A bloga prowadzę również po to by móc sobie ponarzekać. Wiem, że inni mają gorzej, ja mam tak jak mam i  też czasami mnie to przerasta,więc mam prawo do chwili słabości i wyrażenia jej właśnie tutaj.