Czy ja tracę zmysły?

Dostałam w nocy ataku histerii. Już po południu poryczałam się gdy Ludzik płakał zwijając się z bólu brzuszka. Mój mąż powiedział mi wówczas, że muszę wziąć się w garść. Jak powiadają w powieściach dla gospodyń domowych - wówczas coś we mnie pękło. Musze się wziąć w garść, muszę odstawić nabiał i inne potencjalne alergeny, muszę budzić się w nocy sto razy i karmić Ludzika, muszę go nosić i usypiać, muszę chodzić na spacery codziennie, muszę nauczyć go spać w łóżeczku (- to moja mama, ale napiszę na ten temat w odrębnym poście). Muszę jeszcze milion innych rzeczy. Nagle wydało mi się, że nikt inny na świecie nie musi tyle co ja. Ja muszę najwięcej i mam tego już serdecznie dość. Myszkin z uwagi na swój kręgosłup w domu nie tylko nie musi, ale wręcz nie może nic. A ja muszę jeszcze utrzymywać w ryzach cały dom, sprzątać, prać, robić zakupy. I nigdzie nie mogę wyjść, żadnej nagrody, żadnej możliwości odstresowania się, zostawienia domu choćby na kilka godzin. Ale wtedy jeszcze jakoś się pozbierałam.
Natomiast w nocy, gdy Ludzik obudził się trzydzieści minut po północy, a o godzinie drugiej nadal płakał, dostałam spazmów, klęłam i wyłam histerycznie szlochając. Ludzik w tym czasie się darł. W takim stanie zastał nas mój mąż.
Mam wrażenie, że jeszcze trochę i zawiozą mnie do wariatkowa. Cały dzień płaczę, boję się o Małego, te jego zachłyśnięcia są przerażające. Jednocześnie jestem fizycznie wykończona, zadeptana, ledwo żyję. Niech już minie następne 3 miesiące.